🔹ارغوان نامه

از زمانی که خودم را شناختم شعر و کتاب بهترین همراهان من بودند. علاوه برداشتن پدر و مادری هنردوست و عاشق ادبیات و موسیقی، اقبال داشتن دو برادر بزرگتر مهربان و هنرمند هم نصیب من شده است که نقش زیادی در شکل گیری تفکر، اندیشه و نگاه من به زندگی داشته اند از پیشنهاد و هدیه ی کتاب و مجله های ادبی فرهنگی و کاست و سی دی و …گرفته تا زیبایی شناسی بصری وتوجه به تاریخ و تمدن ایران. به حق آموزگاران تمام وقت من بوده و هستند .

زاده ی مسجدسلیمان هستم.شجره نامه ی خانواگی ام اما به اصفهان می رسد.خاطرات کودکی ام با جنگ و موشک باران و بمباران عجین است .بعد از دیپلم چند سالی ساکن اصفهان بودم و بعد از ازدواج به شیراز آمدم. دوره ی کارشناسی مترجمی زبان انگلیسی را در اصفهان گذراندم. دوره ی کارشناسی ارشد را در رشته ی فرهنگ و زبان های باستانی از دانشگاه شیراز فارغ التحصیل شدم.

نوشتن روز به روز برای من جدی تر می شود . ترجمه ی متون ادبی را به زمینه های دیگر ترجمه ترجیح می دهم.البته چاپ کتاب ترجمه نداشته ام. .نوشتن شعر سپید را کمی متفاوت تر از شعر کلاسیک دوست دارم. آزاد بودن قلم و در بند وزن و قافیه و تعداد ابیات نبودنِ شعر امروز و شعر سپید را می پسندم. گاهی سپید گاهی غزل گهگاه رباعی ، مدتی ست داستانک هم می نویسم ترانه هم دوست دارم . ناگفته نماند میانه ام با تاریخ و اسطوره خوب است. در زمینه ی‌ اسطوره و تاریخ ادبیات از نوشتن مقاله لذت می برم.
کتاب هایی که چاپ کرده ام همگی شعر سپید هستند.اسم و مشخصات کتاب ها در سایت ثبت شده است .

این روزها بیشتر وقتم صرف نوشتن می شود. یک عطش بی پایان برای نوشتن.همیشه سوژه ای برای نوشتن وجود دارد. ضمنا از اواسط آذر ۱۴۰۱ در محفل قهوه ی قجری به خواندن متون وگهگاه قجر نویسی هم می پردازم.
ورزش مورد علاقه ی‌ من یوگاست. مدیتیشن برنامه ی هر روز منست.عاشق طبیعت هستم. بدون موسیقی نمی توانم زندگی کنم چه با کلام چه بی کلام موسیقی سنتی ، کلاسیک ٫ فولکوریک و پاپ.
نوشتن پلی ست که مرا به دنیا وصل می کند. انگار ننویسم معلقم. پوچ ترین روز برای من روزی ست که برنامه ی روتین نوشتنم بهم بخورد.از‌هرفرصتی برای نوشتن استفاده می کنم.
نوشتن از نظر من ، گاهی مثل آواز است گاهی شبیه رقص، گاه فریاد بی صداست اما هر چه هست فریادرس است. دوستش دارم .
روزهایی که بیشتر می نویسم خلاقیتم برای نوشتن بیشتر می شود ، ایده ها هجوم می آورند و من یک تنه حریف آنهمه ایده نمی شوم،گاهی انگار بیست و چهار ساعت برای یک روز کم است.گاهی شاید از کارم راضی نباشم ولی مطمئنم دفعه ی بعد بهتر خواهد شد.چند وقت است یادداشت های صبحگاهی می نویسم .از وقتی مداوم می نویسم هیچ روزی شبیه دیروز نیست .مدتهاست از روزمرگی ها فاصله گرفته ام. فقط انچه هر چند وقت یکبار به شدت به آن نیاز دارم یک طبیعت بکر است همین!
یادم رفت بگویم اگر کتابی را دوست داشته باشم چند بار می خوانم، فیلمی که دوست دارم ممکن است هفت بار ببینم و از شنیدن چندین و چندباره ی موسیقی مورد علاقه ام سیراب نمی شوم .
این جمله ی کافکا را خیلی دوست دارم:”نوشتن بیرون پریدن از صف مردگان است .”هیچ کاری به اندازه ی نوشتن حال مرا خوب نمی کند.گاهی نوشتن با تکرار نوشتن یک جمله یا یک قطعه شعر آغاز می شود و همین که جاری می شود پایانش ناپیداست. چند روز بعد که می خوانم انگار من ننوشته ام، نیرویی خارج از من قلم را هدایت کرده است و این شگفت آور است. به سحر و جادو می ماند و این قدرت لذت بخش است.
یادصحبت نیچه افتادم :وقتی بهتر نوشتن را یاد گرفتیم، آن وقت‎ یاد می‎ گیریم که واضح فکر کنیم و واضح صحبت کنیم.
مختصر می گویم:نوشتن مرا احیا می کند …