چه مرگمه نمی‌دونم. همه‌ش توی فکر روزمرگی‌های توام، که

مایک خاطره‌ی خوشی ازعشق ندارد. می‌ترسد. مضطرب است. ٱخرین

آهوی شکاری   تهمینه زیر نور مهتاب، از میان

درحالیکه تمام فضا غم و استرس بود، اما ته

همینطور که طبق عادت همیشگی زیر دوش مدیتیشن می‌کردم

همین که کوچه خالی شد، نگاه تو ترسید. من

✔داستانک شماره‌ی هفتاد و نه 🔹جزیره‌ی مخوف تنهایی… صدای

آن سال‌ها که خوزستان بودیم، مسجدسلیمان در خانه های

مستاجر فروغ خانم بودن، درهمان یک سال و هفت