شازده کوچولو باید آدم بزرگ های سرزمین ما را می دید، که بچه ها را با دست های کوچک و موهای زیبا در سیاره ی خودشان زندانی می کنند .
آدم بزرگ های سیاره ی ما گاهی حتی با گلوله های ساچمه ای کودکان را نشانه می گیرند . بچه ها از صدای تفنگ می ترسند .قلب کوچکشان تند تند می زند.خدای من ! بچه ها از تاریکی هم می ترسند، ، از سیاهی بیزارند . آدم بزرگ های سیاره ی ما سیاه پوشند ، ترسناکند . قلب پاک بچه ها اینهمه سیاهی و پلیدی را تاب نمی آورد .حتی الان که می نویسم ازتصورش قلبم می لرزد.
آدم بزرگ های قصه ی شازده کوچولو آنقدر ها هم عجیب و غریب نبودند.

مرضیه عطایی”ارغوان”

تصویر اثر :بزرگمهر حسین پور