سکوت کرده‌ام که کلمات نپرد. اولین بار است که بعد از یک سخنرانی این‌قدر از خود دور شده‌ام، این‌قدر به خودم نزدیک شده‌ام. این‌قدر هول عملی کردن ایده هایم به جانم افتاده است، این‌قدر بلند پرواز شده‌ام. اولین بار است که جملات یک استاد، یک سخنران این‌طور بی‌وقفه در مغزم رژه می‌روند. چقدر زندگی پتانسیل وسیع‌تر شدن دارد. چقدر می‌شود زندگی کرد. چقدر می‌شود نوشت. کاش چند نفر بودم که تمام این ایده‌ها را آرام آرام با حوصله با تمرکزعملی کنم.
آخرین دیدگاه‌ها