دوستم می‌داری و بیهوده حاشا می‌کنی
آتش قلب مرا  تنها تماشا می‌کنی

در هوای مبهم تردیدها گم می‌شوم
باز هم سر می‌رسی و راه پیدا می‌کنی

شب که شد مثل ستاره نور می‌پاشی و بعد
خوب خواب خالی‌ام را غرق رویا می‌کنی

در تب بی‌تابی‌ات می‌سوزی اما بی‌دلیل
وعده‌ی دیدار را امروز و فردا می‌کنی

دست تو رو شد برایم این جراحت ساده نیست
رنج بی‌اندازه را سهم زلیخا می‌کنی

تلخ تلخ است این شراب و پیک من سرریز شد
مستی گیرای جانم را گوارا می‌کنی

مانده‌ام تنها کنار زخم‌های بی‌حساب
باز می‌گردی خودت را بیشتر جا می‌کنی

آشکارا شد برایم رمزهای عاشقیت
دوستم می.داری و بیهوده حاشا می‌کنی

مرضیه عطایی «ارغوان»

۳۰ تیر۱۴۰۱