در گیر و دار قصه ی عشق نهانی ام ،
گفتی که بر سریر دلت می نشانی ام

جانم به انحصار حضورت در آمده ست
خوب است مفتخر به چنین میزبانی ام

می آیی و تمام مرا عشق می برد
حالم خوش است با تو و این خوش گمانی ام

معلوم شد کلام نگاهت برای من
دیوانه ی همین هنر رمزخوانی ام

تندیس عشق هم که برازنده ی تو شد
نوش تو باد مدح من و قدردانی ام

گم کرده ام دوباره تو را در میان شهر
عمرم گذشت و در به در یک نشانی ام

خواب و خیال بوسه ی تو از سرم نرفت
تشنه است باز این دو لب ارغوانی ام

در انتظار بوسه هدر رفت عشق مان
تعجیل کن ! به مرز جنون می کشانی ام

مرضیه عطایی ” ارغوان”