تصور کن در یک کلبه‌ی ساحلی نشسته‌ایم. در کنار شومینه، در تب آتش، با صدای موج برای هم قصه‌ی عاشقانه می‌بافیم. صدای رعد و برق از دور دست‌ها می‌آید و من اصلا نمی‌ترسم. حضور تو آرامش محض است. با لیوان

اصلا داستانِ نوشتن با تمام داستان‌ها فرق دارد. وقتی مثل یک چشمه می‌جوشد، هیچ نیرویی جلودارش نیست. شفای تمام دردهای تنهایی‌ست. دنیای بزرگ نوشتن با هیچ دنیایی قابل مقایسه نیست. فقط همان یک قلم، یادداشت‌های صبحگاهی، همان صفحات صبحگاهی را